Widok dziecięcych, małych stópek rozczula każdego rodzica. Co można jednak zrobić już w tak młodym wieku, by za jakiś czas te śliczne małe stópki nie sprawiały dzieciom problemu??

Z własnego doświadczenia wiem, że wady postawy w dorosłym życiu przysparzają nie małych kłopotów. Wielu z nich można jednak zapobiec podejmując odpowiednie kroki, już w momencie stawiania przez maluszka pierwszych kroczków.

Nie przyspieszaj!

Nie mam pojęcia dlaczego w dzisiejszych czasach rodzice za wszelką cenę pragną mieć dzieci – geniuszy, najlepszych w każdej kategorii życia. Widziałam już wiele dzieciaczków, które w wieku 3 miesięcy „siedziały”, inne ledwo trzymające się na nóżkach były prowadzane za rączki. Po co? Skoro gołym okiem widać było, że maluch nie jest jeszcze gotowy by wykonać samodzielnie daną czynność? Często zadaje sobie pytanie czy fakt, że nasza pociecha będzie chodziła w wieku 9 miesięcy przysporzy nam dodatkowego splendoru wśród znajomych? Każde dziecko rozwija się w własnym tempie. Jedno zacznie chodzić mając 12 miesięcy drugie 15 miesięcy i to jest najzupełniej prawidłowy rozwój. Pozwólmy dzieciom dojść do tego samemu. Próbując prowadzać dziecko ok. 7-8 miesiąca życia możemy mu tylko i wyłącznie zaszkodzić.

STOP CHODZIKOM!

Być może prościej jest włożyć dziecko do chodzika niż biegać za raczkującym w każdy kąt domu malcem, ale czy na prawdę trudno wyobrazić sobie, że dziecko w chodziku przyjmuje wymuszoną, nienaturalną pozycję, która może prowadzić do upośledzenia aparatu kostno-stawowego? Lepszym i o wiele zdrowszym rozwiązaniem będzie umieszczenie pociechy w kojcu. Podciąganie się, wstawanie i próby pierwszych kroków będą odbywały się we własnym dla dziecka tempie.

Boso przez świat

Kiedy dziecko zbliża się do ukończenia pierwszego roku życia, zaczyna nabierać odwagi a jego nóżki, aż wyrywają się by zacząć chodzić samodzielnie. Wśród rodziców panuje przekonanie, że dziecko powinno stawiać pierwsze kroki w odpowiednich bucikach. Sama nasłuchałam się, że moja córeczka późno zaczęła chodzić (ok.14 mż) tylko dlatego, że nie zakładałam jej w tym celu bucików. Nie jest to jednak prawda, ponieważ Sara nauczyła się chodzić w momencie kiedy była na to gotowa. W bucikach chodzi się prościej, ale czy warto przyspieszać ten proces skoro chodzenie na boso niesie ze sobą tyle korzyści?

Chodzenie bez bucików szczególnie po naturalnym, nierównym terenie np. po trawie, piasku, kamieniach to naturalny masaż, który pobudza pracę mięśni małej stópki. Nóżka bez bucika układa się naturalnie i w ten sposób daje możliwość szybszego zauważenia jakiejkolwiek nieprawidłowości.

Poza tym bodźce jakich dostarcza chodzenie na boso pozwala maluchowi lepiej zapoznać się z podłożem przez co staje się pewniejsze.

PAMIĘTAJ!

• pierwsze korki lepiej by dziecko stawiało boso
• chodzenie bez bucików ćwiczy mięśnie stóp
• na twardej powierzchni (panele, płytki) zakładaj skarpetki lub rajstopy z ABS
• chodzenie na boso hartuje dziecko
• w bucikach na śliskiej powierzchni łatwiej się poślizgnąć

Co jeszcze możemy zrobić dla małych nóżek?

• bawmy się z dzieckiem stymulując jego stópki np. łaskocząc ich podeszwy
• pozwólmy dziecku wspinać się jak najczęściej na paluszki
• odpychanie się na bujaczku wzmacnia stopy
• jazda na jeździkach i rowerkach biegowych rewelacyjnie rozwija dziecięce nóżki.

Odpowiednie buciki

Chodzenie na boso jest zapewne bardzo zdrowe, ale w Polsce tylko Wojciech Cejrowski chadza po mieście bez butów Nóżki dziecka potrzebują zatem dobrych bucików gdy wychodzi z domu. Jakie cechy powinien mieć idealny bucik?

• powinien być miękki i elastyczny, najlepiej wykonany z naturalnej skóry
• podeszwa powinna bez problemu zgiąć się do 180 °
• pięta powinna być usztywniona
• bucik wysoki za kostkę
• śródstopie szerokie by paluszki miały jak najwięcej miejsca
• najlepiej jeśli obuwie jest sznurowane