Jeszcze do niedawna określenie to dla większości osób było obce. Termin Attachment parenting (z ang.rodzicielstwo więzi, rodzicielstwo oparte na przywiązaniu) po raz pierwszy został użyty około 10 lat temu, jako nowy styl wychowywania dzieci. A właściwie jako filozofia życia z dziećmi.

Młodzi rodzice bardzo często bywają zasypywani dobrymi poradami, niejednokrotnie wykluczającymi się wzajemnie. Zagubieni w tym wszystkim poszukują odpowiedzi na wiele nurtujących pytań dotyczących rozwoju i wychowania dzieci. Wielokrotnie zapominają o własnych potrzebach bo słuchają zaleceń innych osób. Instynkt rodzicielski bywa zagłuszony tymi poradami, potrzeby dziecka niezauważalne, odrzucone na dalszy plan.

Rodzicielstwo bliskości to zaufanie względem dzieci i ich potrzeb, które od narodzin komunikują nam różnymi gestami. Płacz, krzyk, śmiech – odzwierciedlają uczucia i potrzeby malucha, które należy się nauczyć odróżniać. To wiara w to, że nasze dzieci są mądre i wiedzą najlepiej co jest im potrzebne do rozwoju, komunikując o tym. Filozofia ta opiera się na zaufaniu względem natury, która przez setki tysięcy lat, zdążyła wypróbować wiele rozwiązań i określić, które z nich są najlepsze. To czerpanie zasad z tradycyjnych, starych modeli wychowania dzieci, takich jak: długie karmienie piersią, noszenie dzieci w chustach czy też wspólne spanie z dziećmi. Choć tak na prawdę można się nią kierować nie praktykując tych rzeczy. Najważniejsza jest równowaga i szacunek względem siebie, a także prawidłowe relacje między wszystkimi członkami rodziny.

Rodzicielstwo bliskości to nie jest zbiór zasad ani metod wychowawczych, narzucanych rodzicom. To raczej ukazanie rozwiązań, jakie można wypróbować i przekonać się, które z nich najlepiej służą.

Rodzicielstwo bliskości jest oparte na licznych badaniach naukowych – psychologicznych i neurologicznych. Stwierdza się w nich, że najlepiej w życiu radzą sobie osoby, które były bezwarunkowo kochane przez swoich bliskich, niezależnie od wszystkiego. Którzy mieli szansę na nawiązanie dobrej więzi i bliskości opartej na zaufaniu, zanim dojrzeli do tego, aby móc się usamodzielnić. Ta bezpieczna więź to wiara w komunikację, która jest skutecznym narzędziem rozwiązywania trudnych sytuacji, a ludzie którzy się nią posługują, mimo odmiennych zdań, nie muszą ze sobą walczyć, lecz mogą się porozumieć. I to bez względu na wiek.